“Kitap Sohbetleri”nde bu hafta çocuk kitapları ve hikâyeleriyle okurların beğenisini kazanan Şermin Yaşar’ın roman türündeki ilk eseri olan “Söyleme Bilmesinler”i okuduk. Kapak tasarımıyla zaten “Farklı bir dünyanın pencerelerini açıyorum size. Gördüğünüz, daha doğrusu gördüğünüzü sandığınız her şeyi bir kenara bırakın ve bakın şu pencereden.” der gibi davet etti bizi. Birer sandalye verdi oturalım ve kitabı bitirmeden kalkmayalım diye. Hakikaten kitabı bir oturuşta bitirmek isteğiyle aman bitmesin diye okumamak arasında azap çektik desek yalan olmaz. 

Doğan görünümlü şahin gibi bir aile çıktı karşımıza. Dışarıdan birbirlerine tutkun, birbirlerini seven bir aile gibi görünseler de aslında ortada bir aile yok. Olayları kahramanların bakış açılarından okudukça üzülüyor, sinirleniyor, yok artık diyorsunuz. Tam yargılama bitti “Cezasını keseyim şunun.” dediğiniz yerde, “Dur hele bir de benim penceremden bak.”diyor. Ağzınız açık kalıyor romanın sonunda. Kime kızacağınızı, kime üzüleceğinizi şaşırıyorsunuz. Kazım Baba bir aile borçluymuş meğer tüm çocuklarına. Ama ona bile üzülüyor insan. Bütün kahramanlar insana ait bir parça. Tüm kahramanları toplasak sevabıyla günahıyla bir insan eder sanırız. Hepimizin sırları, günahları var. “İlk taşı günahsız biri atsın.” deseler hangimiz atabiliriz? Aldığımız taş elimizde kaldı bizim.

Okuma grubumuz daha da büyüdü. Şermin Yaşar’ın bereketidir diyoruz buna da. Bir fırsatını bulup Kelime Müzesi’ni ziyaret etmeyi ve sohbeti ile de nasiplenmeyi diliyoruz. 

Biz okuma yolculuğumuza ara vermeden devam ediyoruz. Siz de geç kalmayın. Kitaplarla kalın, hoşça kalın…